แบกเป้เที่ยวฮอยอัน : Hoi An, Vietnam

หลังจากที่พักเรื่องเวียดนามไป ก็ขอมาต่อที่เมืองฮอยอัน ( Hoi An ) ซึ่งเป็นเมืองท่องเที่ยวระดับต้นๆ ของประเทศเวียดนาม อาจเป็นเพราะได้รับการการันตีให้เป็นเมืองมรดกโลก
เราเดินทางต่อมาถึงเมืองฮอยอัน ( Hoi An ) โดยรถบัส ขอระบายนิดหนึ่ง เรานะซื้อตั๋วจากที่เกสต์เฮ้าส์ พอนั่งบนรถก็เจอฝรั่งแก่กลุ่มหนึ่ง นั่งคุย หัวเราะเสียงดัง แล้วคนทั้งรถจะต้องนั่งฟังเค้าด้วยเหรอ น่าเบื่อมากๆ บางครั้งเราชอบเดินทางกับคนในพื้นที่มากกว่า พอจอดรถเดินไปปลดทุกข์ข้างรถก็ยังดีกว่า มานั่งกับพวกที่คิดว่าตัวเองเจริญ นั่งนินทาชาวบ้านแบบนี้ เบื่อ! คุยตั้งแต่เว้ถึงฮอยอันเลยง่ะ.. เซ็ง!!





มาคุยเกี่ยวกับบรรยากาศของเมืองดีกว่า ฮอยอันเป็นเมืองเก่าขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกเมื่อปี พ.ศ.2542 มีประวัติศาสตร์ที่ยาวนานกว่า 2,200 ปี หลังจากอาณาจักรจามล้มละลายลง เมืองแห่งนี้ได้รับความสนใจในฐานะเมืองท่าสำหรับติดต่อค้าขาย ทั้งชาวจีน ญี่ปุ่น ชาวดัทซ์ อินเดีย ฝรั่งเศส และรวมไปถึงชาวไทยและอีกหลายชาติ เป็นศูนย์กลางการค้าขายสินค้า เช่น ผ้า, กระดาษ, น้ำตาลและอื่นๆ อีกมากมายทั้งเครื่องประดับและสัตว์ที่ใช้เป็นพาหนะเช่น ช้าง เป็นต้น





ที่นี่มีค่าเข้าชม 75,000 ดองด้วยนะคะ บนถนนสายเก่าเส้นนี้ก็จะมีศาลเจ้าเก่า พิพิธภัณฑ์ บ้านเก่าสไตล์จีนๆ ที่เปิดให้เข้าชม บ้านเก่าส่วนใหญ่อายุกว่า 300 ปี บ้านเก่าเหล่านี้น่าจะสร้างขึ้นในช่วงที่ชาวจีนและญี่ปุ่นเข้ามาทำการค้าในภูมิภาคนี้มากขึ้น จึงได้เช่าที่เพื่อทำเป็นโกดัง บ้างก็ลงหลักปักฐานอาศัยถาวร จึงเป็นที่มาของเมืองเก่าที่เห็นในปัจจุบันคะ





แต่สันนิษฐานว่าชาวญี่ปุ่นน่าจะเข้ามาที่นี่เพื่อทำการค้าราวปี ค.ศ. 1637 ส่วนใหญ่คนที่อาศัยอยู่ที่นี่เป็นเวียดนามเชื้อสายจีนเป็นส่วนใหญ่ ที่นี่เปรี้ยวชอบก็ตรงร้านค้าต่างๆ ผู้หญิงอย่างเราสำคัญก็ตรงที่ช้อปปิ้งๆเปรี้ยวซื้อชุด อ๋าวหญ๋าย (ชุดประจำชาติเวียดนาม) ด้วย ชอบมาก ( แต่ตังค์ในกระเป๋าเนี่ยดิ ) จะไม่มีกินเอาได้ อิอิ




ร้านขายของเก่าก็ชอบมาก แต่หลายคนก็บอกว่าที่นี่เค้าก๊อปปี้เก่งต้องคนที่ดูออกจริงๆ แต่ที่น่าสนใจต้องร้านภาพเขียนที่สวยมาก ที่ร้านนี้เราได้เตารีดเก่ามากๆ มา 1 อัน น่ารักดี คุยกะอาม่าตั้งนาน แกไม่ยอมลดให้แต่สุดท้ายก็เสร็จเรา ครั้งแรกที่ต่อสำเร็จ^_^ ( เราเสร็จอาม่า หรือ อาม่าเสร็จเรา ) อันนี้ไม่แน่ใจคะ..อิอิ




ร้านโคมไฟก็สวย - เปรี้ยวพักที่ฮอยอันแค่ 1 วัน ด้วยเวลาที่เรามีจำกัดก็คงไปต่อแล้ว เพราะต้องถึงโฮจิมินท์ให้เร็วขึ้น เพราะมีเที่ยวบินที่จองไว้เพื่อกลับไทยทุกอย่างจึงกระชับมากขึ้น